Да берагоў Прыпяці і Гарыні. Самае цікавае

На мінулым тыдні адбыўся выязны семінар Нацыянальнага агенцтва па турызму ў Брэсцкай вобласці – знакаміты пінскі экскурсавод Таццяна Хвагіна прэзентавала новы турыстычны маршрут “Да берагоў Прыпяці і Гарыні”.

“Планета Беларусь” прыняла ўдзел у мерапрыемстве, прадстаўляем кароткі фотарэпартаж.

Па дарозе ў Мікашэвічы удзельнікі семінара заехалі ў былое мястэчка Ленін, дзе знаходзяцца незвычайныя старажытныя яўрэйскія могілкі.

Там захаваліся драўляныя мацэвы, на жаль, з кожным годам іх становіцца ўсё менш…

Яшчэ гадоў пятнадцаць таму на праваслаўных могілках у вёсцы Ленін можна было ўбачыць Крыжаўзвіжанскую капліцу, пабудаваную ў 1863 годзе ў гонар адмены прыгоннага права.

Зараз на праваслаўных могілках не засталося ніводнага дрэва і на месцы старой капліцы стаіць новая…

Не ведаю, на якім узроўні прымалася рашэнне высекчы дрэвы на могілках, але стоадсоткава ўпэўнены, што такім чынам знішчаецца нашая гістарычная памяць. Стагоддзямі нашыя продкі пакоіліся ў цішыні, у гармоніі з прыродай, зараз многія пагосты нагадваюць гандлёвыя шэрагі.

Думаю, два гэтыя здымкі добра ілюструюць праблему.

А ў Леніне, між іншым, цікава пахадзіць і па сучасных могілках.

Дзе яшчэ на помніках сустрэнеш такія мастацкія творы?

Гэта плыве ў вечнасць мясцовая жыхарка Ніна Лаўрэнцьеўна Мініч…

А мы едзем далей, каб на свае вочы пабачыць знакаміты Мікашэвіцкі кар’ер.

З вышыні агляднай кропкі здаравенныя БелАЗы здаюцца дзіцячымі цацкамі. І гэты антураж робіцца выдатнай сцэнай для ганаровага моманту.

Мінскі фатограф Альфрэд Мікус, які быў членам журы міжнароднага фота-відэаконкурса “Дзіва Еўразіі”, уручае Лунінецкаму раённаму фізкультурна-спартыўнаму клубу “Здароўе” дыплом пераможцы ў намінацыі “Лепшы турыстычны ролік” за відэафільм “Падарожжа па “Граніту”.

Тураўскае гарадзішча.

Дарога ў Столінскі раён ідзе праз гэты старажытны горад, у якім абавязкова трэба спыніцца.

Тураўскае абалонне. Менавіта так выглядае мекка многіх еўрапейскіх прыродных фатографаў.

А гэта тыя самыя тураўскія могілкі, дзе расце каменны крыж. Менавіта я, праехаўшы і сфатаграфаваўшы мноства каменных крыжоў у Віцебскай вобласці, стаўлюся да гэтага сцвярджэння даволі скептычна, але адназначна падтрымліваю любыя ідэі, якія спрыяюць развіццю турызма, падштурхоўваюць людзей да падарожжаў.

Яшчэ адзін гістарычны аб’ект, які не быў прадстаўлены на “Планеце Беларусь”. Пасля гэтай паездкі колькасць тураўскіх цікавостак на нашым рэсурсе павялічыцца.

Не абышлося і без фотапалявання. Гэта не звычайны вуж, а вельмі гістарычны. Бо адпачывае ў музеі, на падмурках старажытнай царквы…

Яшчэ адно унікальнае месца на Палессі – музей этнаграфіі ў вёсцы Цярэблічы.

Ён створаны народным майстрам Іванам Супрунчыкам.

Можаце паверыць, што гэтая драўляная скульптура “Жах вайны” высечана сякерай?

І такіх мастацкіх твораў, якія расказваюць пра гісторыю вёскі Цярэблічы, пра паляшуцкія звычаі, мноства. Музей – проста фантастычны!

Рэкамендую ўсім, хто плануе падарожжы па Беларусі, завітаць у Цярэблічы і паслухаць паляшуцкія гісторыі ад сямідзесяцісямігадовага Івана Супрунчыка, паглядзець, што мог зрабіць за сваё жыццё звычайны селянін.

Яшчэ адзін прыклад народнага мастацтва. Вёска Мочуль, сялянскі агарод.

Гарадзішча ў Давід-Гарадку. Таццяна Аркадзьеўна цікава расказвае пра гісторыю гэтых мясцін, пра незвычайных людзей, але ў мяне іншая задача – візуальна паказаць знакавыя месцы іх будучага падарожжа.

Помнік князю Давіду на аднайменнай плошчы.

А гэта старое рэчышча Гарыні. Пасля шматлікіх павадкаў, калі залівала ўсе пабудовы і нават гінулі людзі, было прынята рашэнне зрабіць для Гарыні новае рэчышча. І зараз яна абмінае Давід-Гарадок…

Урочышча Стасіна.

Гэта адно са шматлікіх месцаў на тэрыторыі Беларусі, дзе пад час апошняй вайны знішчаліся мірныя людзі.

Удзельнікі семінара ўсклалі кветкі і сімвалічныя каменьчыкі на месца ахвяр трагедыі.

Заканчваецца першы дзень семінара ў Століне.

Манькавіцкі парк – на мой погляд, адзін з самых прыгожых у Беларусі.

І тое, што захавалася ад палаца Радзівілаў…

У Нясвіжскі палац едуць дзесяткі тысяч турыстаў, такой кропкай прыцягнення мог быць і Манькавіцкі, але ад яго нічога не засталося…

Складаны лёс і ў Столінскай сінагогі, але я стараюся выбраць больш аптымістычны ракурс.

Бераг возера Вялікае Засомінае. Менавіта тут заканчваецца экалагічная сцежка, якая, на мой погляд, дае вельмі малое ўяўленне пра Альманскія балоты і не вытрымлівае канкурэнцыі з экасцежкай па балоце Ельня. Мясцовым арганізатарам турызма, калі яны мараць пра масавы паток наведвальнікаў, абавязкова трэба распрацоўваць новы маршрут, магчыма, з боку тых жа Цярэбліч, каб аб’яднаць у адно падарожжа і музей этнаграфіі, і само балота, і унікальную вёску Альшаны.

Але невялічкая водная экскурсія па возеры некаторым удзельніцам семінара, безумоўна, запомніцца.

Аказаўшыся ў Альманах, безумоўна, ёсць сэнс зазірнуць у мясцовую царкву.

У ёй таксама адчуваецца мясцовы палешуцкі каларыт.

Яшчэ адна цікавостка Століншчыны знаходзіцца ў вёсцы Гарадной. Калісьці яе жыхары займаліся вырабам глінянага посуду, гандлявалі ім па ўсім Палессі. Цяпер там захаваўся музей, праводзіцца фестываль ганчарства.

У Гарадной былі падведзены вынікі семінара, гучалі прапановы і заўвагі ад работнікаў турыстычных фірм і экскурсаводаў. Але я хачу акцэнтаваць увагу на чалавеку, які выдатна папрацаваў і прыгожа прадставіў гасцям гэты рэгіён Палесся.

Пакуль у турызме працуюць такія людзі, як Таццяна Аркадзьеўна Хвагіна, надзея на яго развіццё жыве!